با ورود ظروف چینی به مقدار فزاینده ای از چین و ژاپن، نقره سازان اروپایی از مجموعه بزرگتری از اشکال و فرم ها الهام گرفتند. قوری گلابی شکل یکی از ویژگی های استاندارد نقره انگلیسی از اواخر قرن هفدهم بود و تا اواخر دهه 1720 شکل غالب باقی ماند.
گمان می‌رود این نوع گلابی مستطیلی از شکل میش‌های چینی الهام گرفته شده باشد که در اصل برای سرو شراب داغ یا ریختن آب داغ در کاسه‌های چای استفاده می‌شد و شکل اولین قوری چینی مقصود را نشان می‌داد.
با این حال، سطح نقره‌ای مات‌شده و انتهای بلوط شکل (باله تزئینی) که در این مثال دیده می‌شود، مشخصاً انگلیسی هستند. در آغاز قرن هجدهم، چای در بریتانیا توسط بانوی خانه در اتاق پذیرایی دم می‌شد و سرو می‌شد.
این آیین اجتماعی جدید و قابل احترام تقاضایی برای ظروف چای ساخته شده با آخرین ذائقه اروپایی ایجاد کرد. به دلیل هزینه گزافی که داشتند، برگ‌های چای اغلب در جعبه‌های قابل قفل نگهداری می‌شد.
در حالی که نوشیدنی در فنجان‌های چینی کوچکی سرو می‌شد که فقط یک جرعه چای را در خود جای می‌داد.
نقره‌سازان در سرتاسر اروپا به سرعت مهارت خود را به ساختن قوطی چای، کتری، انبر قند و سایر لوازم جانبی که برای سرو مناسب و لذت بردن از این دم‌نوش جدید ضروری می‌دانستند، روی آوردند.
نوشیدن چای به نمادی از ثروت، موقعیت و ذوق تبدیل شد، در حالی که خانواده‌های مرفه، پرتره‌هایی از خود را روی میز چای، در محاصره ظروف خود سفارش دادند.
طرح‌های آسیای شرقی و سبک Chinoiserie نسخه‌های اروپایی تخیلی از زیور آلات چینی – برای چای‌خوری مناسب تلقی می‌شد. با این حال، در قرن هجدهم، برای کسانی که می‌توانستند آن را بپردازند.
